door Suzanne Unck
Dinsdag 17 maart, 15 uur. Nog een uur te gaan voor de zes studenten hun bevindingen presenteren. Een etmaal lang waren ze ondergedompeld bij ‘s Heeren Loo, in Apeldoorn, op het terrein waar verstandelijk gehandicapten leven en werken en waar medewerkers de cliënten zo goed mogelijk begeleiden. Ik blik even terug naar twee maanden geleden. Een oproepje op Twitter leidde uiteindelijk tot een hackathon waar iedereen zich volledig voor inzette: studenten en medewerkers creëerden optimale omstandigheden, wat leidde tot een bijzonder resultaat na slechts 24 uur.
Maar ik loop op de zaken vooruit. Nog een uur te gaan… de spanning stijgt. Wetende dat zometeen 30 managers naar hun verhaal luisteren, bereiden de studenten zich voor. Het rapport dat ze schreven, ligt ingebonden klaar. 
De ruimte stroomt vol en de presentatie begint. terwijl de studenten benoemen wat ze zagen, wat hen opviel, wat de gesprekken met medewerkers en cliënten opleverden en wat hun oplossing zou zijn, worden betekenisvolle blikken uitgewisseld in het publiek en zie ik instemmend geknik. Natuurlijk is het niet onbekend, maar zo helder verwoord door jonge mensen die slechts 24 uur hebben rondgelopen in de organisatie: dat betekent iets. De studenten zijn duidelijk: de bal ligt bij ‘s Heeren Loo. Onomwonden geven ze advies en beloven ze over een maand terug te keren om te zien wat er waargemaakt is van hun aanbevelingen.
Positief
De toon van de presentatie is actief en positief en de studenten vertellen welke mooie dingen ze zagen. Een verhaal over een cliënt die het zo fijn vindt dat de studenten met hem praatten; hij voelde zich gehoord en serieus genomen. Maar ook de constatering dat het met de zorg voor bewoners wel goed zit. De energie mag gestoken worden in communicatie en samenwerking.
De studenten benoemen de gastvrijheid waarmee ze ontvangen zijn en de aandacht die ze kregen: dag en nacht iemand aanwezig voor vragen: elk een eigen slaapkamer met een opgemaakt bed en genoeg eten voor drie weken.
Bij de borrel vertellen studenten dat ze echt geraakt waren, dat ze enorm veel geleerd hebben en hoe het die laatste uren nog even pittig was: samenwerken met onbekenden vanuit elk een eigen visie en vakgebied. Dat gaat niet altijd vanzelf. Maar door hun talenten goed in te zetten en met z’n allen voor het resultaat te gaan, hebben ze een enorme prestatie neergezet.
